Hendrik als pup van 9 weken.Hendrik is vandaag een half jaar oud en wij zijn dus een half jaar thuis. En dan nog een primeur: Hendrik is vandaag voor het eerst helemaal goed op commando gaan liggen! Ja, ja, geduld is een schone zaak. Voor veel dingen heb ik absoluut geen geduld. Priegelkarweitjes worden mij uit de handen gerukt, een verkoudheid of een kuchje kan niet snel genoeg voorbij zijn, maar met Hendrik heb ik heel veel geduld.
Het is al ruim een maand geleden sinds de laatste blog, dus waar te beginnen. Misschien bij Hendrik's grote liefdes.
Allereerst natuurlijk Maria! Maria was afgelopen zaterdag bij ons, of eigenlijk bij Hendrik op bezoek en Hendrik was helemaal door het dolle. Hij at haar ongeveer op, sprong en speelde, zijn hart zat in zijn keel. Maria is Hendrik's suikertante. Hij werd weer enorm verwend met een geweldig speeltje in de vorm van een bot en overheerlijke snoepjes.
Dan opa's en oma's. Die hebben tijdens onze vakantie op Hendrik gepast en als hij ze nu ziet, springt hij met vier pootjes tegelijk in de lucht. Mijn ouders waren er gisteren en hij sjeeste in grote blijdschap in de gang op en neer tussen opa en oma.
Kleine kindertjes, ook heel erg leuk. Mijn petekind van een jaar en haar kleine broertje van vijf maanden kwamen langs. Hendrik vond het geweldig. Hij sprong boven op de kleine Isabella en wilde maar een ding: spelen!! Nu is Isabella een kanjer en nergens bang voor, maar het was wel een beetje erg veel.... Leerpuntje dus nog.
Vervolgens blikvoer. Eerst maakte het Hendrik helemaal niets uit wat hij at. Blik kon worden afgewisseld met brokken, geen probleem. Maar de tanden bij de brokken werden de laatste weken langer en langer. Daar trappen wij niet in, dachten wij. Dan geen blik, maar alleen brokken. Een beetje brokken werden er dan aan het eind van de middag naar binnen gewerkt. Andere brokken dan maar, speciale Franse Bulldog brokken, een leuke marketing truc voor heel veel geld van Royal Canin, maar het gaat er wel goed in. Maar als er een keertje blik komt..., dan is er nog steeds zeer veel opwinding.
Dan, nieuw met stip op 1: springen op de bank. Dat mag niet, maar wat is er leuker dan triomfantelijk op de plaats van de grote baas te gaan zitten en dan ook nog eens uiterst brutaal terug te staren als hij letterlijk op het matje wordt geroepen.
Ik denk dat wij dan komen :-) Een koppie dat tussen mijn voeten wordt geduwd als ik aan het werk ben, knorgeluiden als ik hem mee naar boven neem naar mijn werkkamer, zo'n steelse blik van 'is-ze-er-nog'. Met de grote baas heeft Hendrik een mannen-stoei-relatie. Lekker een beetje vechten. Achteruit weggeduwd worden over de gladde vloer en dan elke keer weer op de baas toelopen en dat 100 keer.
Ach, het leven is mooi met Hendrik.
